Det finst ei openheit i poesien som eg kjenner meg dratt mot. Eller snarare kjenner eg meg emosjonelt og språkleg att i poesien på grunn av det ikkje-bastante, det ikkje-bestemte, det ikkje-avslutta; fleirtydigheit, enjambement!
Men openheit er også ei mare for meg. Det opne i form av UENDELEG VALFRIDOM valsar over alt som gjer at eg kjenner att meg sjølv, alt som gjer at eg kan skrive, og eg sit der tom. Kva er min(e) inngang(ar) til poesien? Eg har aldri klart å svare på slike spørsmål, eg har ikkje eit slikt språk, eg tyr til eksempelet, ein enkelt representasjon av kva svaret på dette spørsmålet kan vere.
Poesien: eg kjenner saftene stige i meg sjølv og poppe ut som eple, som fiken, som papaya i kroppsopningane.
Og kvifor blir mine svar på slike spørsmål, viss dei ikkje skal vere eit enkelt eksempel, alltid så biografiske? «Då eg først begynte å skrive poesi, var det på grunn av metaforane.» Eg har alltid snakka i eit biletleg språk. Eg har tenkt at det logiske var å bruke ein metafor for å forklare. Det kunne føre til forvirra augekast eller latter då eg var tenåring (medan eg syntest eg var fortreffeleg!). Eg begynte ikkje å skrive poesi som tenåring, men då eg var litt over tjue og gjekk i Bø på skriveutdanning. Eg trudde – oppriktig – at poesi handla om roser og gjekk på rim. Eg las Golden Delicious. Det var eit anna språk. Det var ikkje eit sterkt metaforisk eller abstrahert språk. Heller konkret, nesten argumenterande, sjølvironisk, metta med referansar (Sølvpilen og Sapfo). Metta med eple. Mine dikt vart jo heilt annleis. Setnings-, formmessig. Skuffande. Men det var inngangar der, resonans: populærkultur, myter, laidback ordbruk. «Øh tegneserietårer. Øh første kærlighed.»
Eple, fiken, papaya. Roser. Teikneserietårer. Poesien er ein visuell stad for meg. Metaforane igjen, eit biletleg språk. Men scena også, det som er i bakgrunnen, alle detaljane, fargane. Du må SJÅ diktet mitt. Det visuelle heng saman med begjæret for meg. Slik skal også diktet poppe ut frå boksida og ta på deg. Blir det frykteleg naivt no? Eg vil at du skal sanse diktet.
Det finst ikkje begjær utan farge. Kva farge har ditt begjær?
«Hur ser din färg rött ut?» Eg las også Sonja Åkesson då eg var litt over tjue, det fantastiske, utrøyttelege, skeptiske kjærleiksdiktet hennar. Eit dikt med parentesar og hermeteikn, eit dikt som kvernar språket, set spørsmålsteikn ved formuleringane og sanningane vi sym rundt i, og samfunnsstrukturane dei reflekterer, eit dikt som repeterer og gir opp og held fram. Eg forstår den måten å bruke språket på; ikkje spissformulert, men spinnande.
«Jag sitter och ‘tänker på kärlek’ / (och på det som visst kallas ‘lidande’ / och på det som visst kallas ‘gemenskap’) / (…) Jag skulle vilja beskriva för dig / min färg röd». Ja, eg vil bruke språket til å skildre for deg, for meg. Med alle hermeteikna og blindgatene det bringar med seg.
Dette er et utdrag fra Anna Kleiva sin tekst «Kroppsopningar». For å lese hele kan du kjøpe Poesi i Villniset hos Tekstallmenningen her.
