Utdrag: Poet like this – til CAConrad

slik eg hugsar det sit vi på trebenken ved Ringvebukta

då CA seier: POET is a verb    her løfter hen handa si mot fjorden

so when I say POET like this… og vinkar med handa

og dagen før hadde Julian forklart at å rime er ein måte å lyge på

og eg hadde skrive eit dikt   som forkledde løgna si

med rim   eg hadde vendt tilbake til poesien   etter nokre år som prosaist

og fråtsa i slike tankar   det heile begynte å henge saman:   kva som helst

kan vere ein legitim poetisk modus, sjå for deg:   ein blikkboks gløymt i regnet

hakka på av ei kråke   grine på av Gud   sparka ned gata av ein

15 år gammal gut med retningslaust tristheit   

dette trekløveret poetar kan ha gitt

blikkboksen si avskala ingrediensliste

eit dikt som grip gjennom tida og trøyster Sapfo

for diktet er ikkje avhengig av poetens intensjon

eller poesiens etablerte ytre formar   eller diktets historisk kontekst   for å finnast som dikt   

poeten kan like gjerne fristille seg frå desse (bruke litt som det passar seg)

diktet veks ikkje ut frå tradisjon eller intensjon men møtet mellom

poetens språk og teknikk og augeblikket som flaumar i kroppen   og seier:

skriv meg ut   og finn meg ut mens du gjer det

nokre dagar før vi satt på benken var eg med CA i Lillehammer

vi hadde gått opp langs Mesna og Conrad og Gunnar hausta krystallar

frå eit lite vatn   eg hugsar ikkje om eg var akkurat der    eller like ved

saman med Ariana, Julian og Sofia   men eg hugsar at Conrad heldt fram

krystallen i handflata   seinare blei steinen brukt som sentrum i eit av Conrads

crystal grids   som er eit kollektivt ritual:   publikum står rundt krystallar

lagt i eit mønster og energien frå menneska i rommet   ladar krystallen i midten

til seinare bruk  

Vil du lese diktet videre? Du kan kjøpe blekken hos Tekstallmenningen her